Gedachten voor thuis 2 november 2025

Allerzielen.

Jes. 25,6a 7-9.  Apoc. 21, 1-5a. 6b-7.   Lc. 23,33. 39-43.

Overal beginnen nu de bladeren van de bomen te verkleuren en af te vallen en liggen onder de kale en treurende bomen. Overal om ons heen zien we de vergankelijkheid. Het laatste gras wordt, of is al gemaaid en het jongvee gaat nu ook naar stal. En in dat donkere herfstdecor vieren we Allerzielen. Zoals het destijds donker werd op Golgota. Zo wordt het telkens herfst en weer donker in ons hart, wanneer één van onze dierbaren sterft. Bij alle duisternis spreken we ook vandaag over licht in en na de duisternis, en we gedenken mensen die een lichtje blijven in ons hart. We zetten lichtjes op hun graf en de pastor zegent de graven.

Bij alle tranen van verdriet, van woede misschien, van machteloosheid, is er een eeuwenoud verhaal waarin mensen hoop en troost hebben gevonden. Het is het verhaal over de vrouwen die met hun hart vol verdriet naar het graf van Jezus gingen, en Hem daar niet meer vonden. Wel een paar engelen, boodschappers van God, die vroegen: Waarom zoeken jullie de levende bij de doden? Hij is niet hier. Hij is verrezen!. Het is dit nieuws, van die vroege morgen toen, dat deze donkere Allerzielenavond wat lichter kan maken.