‘Gij zijt Petrus, en ik zal u de sleutels geven van het Rijk der hemelen’. Mt. 16, 13-20.
Vandaag horen we allerlei namen. In de 1e lezing Jesaja, een man Gods, en Sjebna een man van de wereld.
Een heel andere sleutelfiguur is Petrus. Zelfverzekerd, maar is het in feite niet. Wat betekent het dan wanneer Jezus tegen Petrus zegt: ‘op jou bouw ik mijn kerk’? Want dezelfde Petrus die Jezus vandaag ‘steenrots’ noemt, wordt volgende week een ‘steen des aanstoots’.
Met kerk bedoelde Jezus niet een kerkelijk imperium. Maar veel eerder een beweging van mensen die zich door Hem en Zijn evangelie laten inspireren, en die geloven dat Zijn weg een weg is die mens en wereld toekomst geeft, en uitmondt bij God.
En het is die kerk, die beweging, die in de stormen van de tijd niet stuk te krijgen is, zo luidt Zijn belofte. En wel hierom: omdat Zijn Geest mensen blijft bezielen en hen ertoe blijft aanzetten hun geloof in God te vertalen in liefde voor mensen.
Hoe staan wij hierin nu de kerk leegloopt en een andere soort viering: Praise-viering, ons tot deelname uitnodigt?