16e zondag door het jaar.
Groeien in geloof, anno 2023, hoe dan? Mt. 13,24-43
Vorige week bij een verjaardag was er een discussie over wie je in een leeglopende kerk nog wel een echte parochiaan mocht noemen.
Een gedoopte/gevormde, een trouwe kerkganger of iemand die de kerkbijdrage betaalt. Bij mij tegen het zere been, wíe maakt dat uit?
Vandaag een keiharde boodschap in het evangelie, nl. dat je o zo gemakkelijk met het onkruid ook de tarwe uittrekt. Trouwens, wat is onkruid en wie maakt dat uit? In plaats van snel te oordelen past ons voorzichtigheid en geduld, zoals God, die in de 1ste lezing ‘waar gezondigd wordt de kans tot inkeer biedt’.
Diezelfde voorzichtigheid en dat geduld leert Jezus ons ook met zijn verhaal over de dorre vijgenboom, die maar niets wil opleveren. Laat hem staan, zegt Jezus, misschien draagt hij volgend jaar wel vrucht. Dat zegt Hij die het geknakte riet niet zal breken, die de walmende vlaspit niet zal doven en die de zon en regen geeft aan goeden en kwaden.
Kijk uit dat je mensen dus niet te vlug opdeelt en in één van jouw hokjes zet. Het is makkelijk misschien, maar niet bijbels. Beter is het te zorgen dat je zelf tot de tarwe gerekend wordt. Laten we het voorbeeld van Jezus navolgen, die ging met zogenaamde onreine, ongodsdienstige mensen en ook zijn leerlingen (met ongewassen handen) zelfs aan tafel zitten en deelden met hen het brood.