15e zondag door het jaar.
Wat met liefde vanuit een goed hart gezaaid wordt zal eens opbloeien. Mt.13,1-23
Jezus vertelt zijn boodschap graag in parabels. Parabels nodigen mensen uit om er hun eigen verhaal in te lezen en dan zelf hun conclusies te trekken.
Wie oren heeft om te horen, zegt Jezus, luister. Knoop dus goed in je oren, lijkt Hij ons te zeggen, dat je er genoegen mee moet nemen dat niet alles ineens lukt en dat je geduld moet hebben.
Hoewel Hij timmermanszoon was, wist Jezus dat je geloof er bij mensen niet in kunt timmeren, je kunt het er niet in slaan. Het geloof moet worden gezaaid en dan moet je wachten of het al dan niet gedijt of het in goede aarde is gevallen. Maar je kunt de grond wel alle schuld geven, maar die zaaier uit de parabel van Jezus had ook wat beter kunnen mikken, zodat er minder op de weg, op de rots en tussen de distels viel.
Gelukkig heeft God meer geduld dan wij. Geduld met wat gezaaid werd, maar ook met ons, die het misschien te slordig zaaien. De grond waarop wij, als goedwillende gelovigen ‘woorden’ zaaien, blijkt vaak even hard als het marmer van de kerkvloer.