Rie was een goede en lieve vriendin.
Betrokken bij de kerk en bij de gemeenschap van de mensen die de parochie gemeenschap vormen. Ondanks haar leeftijd toch van mening dat ook zij als vrijwilligster best haar bijdrage kon leveren.
Zo repareerde zij de paramenten voor de eredienst, maar ook de vlag die door stormen steeds kleiner werd. Ze maakte er steeds weer wat moois van. Ook het maken van een paar stevige zakken voor het collectegeld was een kolfje naar haar hand. Naast verstelwerk was zij ook altijd present bij het koper- en zilverpoetsen drie keer per jaar.
Alles zag er dan weer prima uit en binnen de groep die dat deed had zij zeker ook een bijdrage aan de gezelligheid waardoor het poetsen toch altijd weer een bijzondere bijeenkomst was.
Ook de keren dat ze mee was naar Lourdes droeg ze zeker haar steentje bij aan de gezelligheid en de verbondenheid met elkaar. Ze was een gelovige vrouw die voor iedereen die zij lief had wel een kaarsje op stak.
Rie kennen we als een bescheiden vrouw. Ze wilde absoluut niet op de voorgrond staan, maar als je op de koffie kwam, en je was alleen met haar, praatte ze volop, vooral over de goede verzorging die ze kreeg van haar kinderen en haar buren. Maar dat is toch eigenlijk niet zo bijzonder, want voor zo’n geweldig mens staat iedereen graag klaar.
We missen een lieve vriendin, een betrokken vrijwilligster. Zij zal zeker rusten in vrede.
Ze heeft het verdiend.
Rob Aupers