Nu lijkt het leven momenteel even stil te staan door de corona crisis die ons allemaal raakt en ons een gevoel van machteloosheid geeft. Het liefste zou ik er gewoon weer erop uit willen gaan zonder dat ik mijn mondkapje bij mij moet hebben of andere corona maatregels in acht moet nemen. Weer gezellig familie, vrienden, kennisen of bekende bezoeken of lekker ergens wat drinken of een hapje eten. Hierdoor lijkt mijn leven even stil te staan, maar als ik er goed over nadenk heb ik eigenlijk weinig reden tot klagen. Ik ben gezond, ga nog steeds als vanouds naar mijn werk en corona heeft ons gezin tot op heden nog niet getroffen. Natuurlijk zijn er dingen die ik graag anders zou willen zien, want hardlopen geeft nog steeds te weinig ontspanning en mijn werk juist te veel spanning. Nu heb ik laatst nog hard gelopen met mijn beste vriend die door een tumor halfzijdig verlamd is en hierdoor afhankelijk is van zijn handbike. Ik kan mij geen voorstelling maken hoe het voor hem geweest moet zijn om 18 maanden in het ziekenhuis te liggen en binnen 2 jaar tijd zijn vader en moeder te verliezen. Hoor ik hem klagen? Hoe kan het dat hij ondanks alles niet bij de pakken neer gaat zitten en geniet van alles wat hij nog wel kan en heeft. Nu kunnen we elke dag met mondkapje gewoon boodschappen doen en alles komen in tientallen verschillende varianten en een zeer uitgebreid assortiment, terwijl er in andere delen van de wereld schaarste is en mensen zwaar ondervoed zijn. Het rare is dat als ik deze beelden op televisie zie deze mensen altijd lachen en meer te genieten van het leven ondanks de situatie waarin zij verkeren. Nu kijk ik niet graag naar deze beelden, maar doen ze mij wel beseffen dat ik eigenlijk weinig reden tot klagen heb. Nu bid ik dan ook meestal tot God om hem te bedanken voor alles wat hij mij gegeven heeft, maar ook soms voor persoonlijk geluk. Als ik dan weer geconfronteerd wordt met mensen die minder geluk hebben in dit leven schaam ik mij daar soms dan ook voor. Nu denk ik dat dit te maken heeft dat de ellende van andere te ver van mij afstaat en als ik mij dan tot god richt bid voor mensen in mijn persoonlijke kring. Toch bid ik vaak genoeg dat er nergens meer op aarde honger, oorlogen, geweld en verschrikkelijke ziekte zullen zijn. Toch blijft het bij mij knagen of ik in plaats van bidden niet meer kan doen en deze problemen op kleine schaal zelf zelf kan aanpakken. Toch weet ik simpel weg niet hoe en ben ik een introvert persoon die niet zo snel op mensen afstap om hulp te bieden. In mijn hart ben ik dan wel zeer betrokken met mijn naaste en bekende, maar vind het lastig dit verbaal te ventileren. Nu gaan mij veel dingen aan het hart en bid ik ook mensen die ernstig ziek zijn en hun naaste. Zo vind ik het bijna onmenselijk dat als je maagkanker hebt en tegenslag na tegenslag krijg te verwerken je zoveel veerkracht kan tonen en een optimisme waar je u tegen zegt. Nu sta ik daar niet elke dag bij stil, maar eigenlijk heb ik weinig reden tot klagen. Natuurlijk mag ik mijn persoonlijke uitdagingen hebben en hier god om hulp bij vragen, maar hoop ik en weet ik eigenlijk wel zeker dat god werkt in de mensen waarbij de nood het hoogst is.
