Het voelt bijna als gisteren dat Pastoor de Korte op school kwam om ons voor te bereiden op het heilig vormsel. De uitspraak ‘’ Je mag beste gedag zeggen als je mij tegen komt in de supermarkt’’ is voor mij een hele memorable uitspraak geworden. Voor mij betekent het zoiets als geloof is iets om je niet voor te schamen, maar juist iets om trots op te zijn. Het heeft mij in mijn jeugd dan ook veel steun en kracht gegeven en bij meerdere momenten heb ik Gods aanwezigheid mogen ervaren. Momenten waarop ik wel dood had kunnen zijn of op zijn minst zwaar gewond geraakt zou kunnen zijn. Nu hebben onze ouders ons nooit gedwongen naar de kerk te gaan, maar ben ik blij dat ze ons hierin hebben meegenomen. Ik voel mij dan ook gezegend met alles wat de broers de Korte voor mij hebben betekend en de kerk voelde zeker in die tijd als een soort van tweede familie. Ondanks hun inspanning en inspiratie zijn er nog weinig oud klasgenoten die ik tegenwoordig nog zie in de kerk en in z’n algemeenheid komen nog weinig jongeren nog naar de kerk. Nu ik zelf 2 geweldige kinderen heb, probeer ik deze ook te blijven inspireren en stimuleren mee te gaan naar de kerk. Nu vinden de ouderen nog wel steeds de weg naar de kerk, maar zijn er weinig kinderen/jongeren die met enige regelmaat te vinden zijn in onze kerk. Ik ben dan ook bang dat de volgende generatie (onze kinderen) de laatste zal waarin kerk een wezenlijk deel uit maakt van hun opvoeding. Ik vind het soms nu al moeilijk om onze kinderen mee te nemen en ze tijdens de viering netjes stil te houden. Nu helpt het soms wel mee dat oma/opa en oma ook aanwezig zijn in de kerk, maar door het ontbreken van een kindernevendienst of een peuter/kleuter viering, is geen enkele viering voor hen te begrijpen en pakkend. Nu mis ik soms heel sterk dat gevoel van een kerk zijn en lijkt de afstand tussen kerkganger en voorganger alleen maar groter te worden. Ik denk niet de enige te zijn die het gevoel heeft in plaats van een stap vooruit te gaan, we terug in de tijd gaan qua manier waarop de viering ingevuld moeten worden. Ik ben niet anders gewend dan dat vieringen ook door parochievoorgangers worden gedaan en wat heeft dit vaak geleid tot prachtige/pakkende en actuele onderwerpen die je aan het denken zetten. Ik hoop dat ik ongelijk zal hebben en de kerk ook voor de volgende generatie bestaansrecht heeft, maar ik ben bang dat ondanks liefdevolle en hardwerkende parochianen mijn generatie straks kerkloos zal zijn.
P. Baas