Wie van u het Algemeen Dagblad leest heeft kort voor Pasen een artikeltje langs zien komen over onze Mariagrot. Een verslaggever had geïnformeerd of deze plek nu ook afgesloten was voor publiek nu we niet mogen samenscholen. Nou, zo’n vaart loopt het natuurlijk ook weer niet, maar feit is wel dat er meer kaarsjes branden dan gewoonlijk. De kerken zijn dicht en het gemis door het niet samen kunnen komen laat zich steeds sterker voelen.
Wat zijn de zondagen stil zonder de vieringen, zonder de warmte van het elkaar ontmoeten. Natuurlijk, we volgen de vieringen online of op tv, maar dat is toch wezenlijk iets anders dan met elkaar aan tafel zitten of in de kerk samen zingen en bidden. Onze Lourdesgrot is nu een plek waar het, door het ontbreken van het vaak zo irritante geluid van overkomende vliegtuigen, nu heerlijk stil is. Je kunt nu even rustig op het bankje gaan zitten en je gedachten laten gaan. Je kunt je angsten en je zorgen hier bij Maria brengen. De vogels zingen hun lenteliedjes, in de tuin komt alles weer in bloei. Die tuin, die door de tuinploeg nog steeds keurig wordt bijgehouden. De natuur trekt zich niets aan van alles wat er nu speelt. Ook dat is iets, wat je troosten kan of je zorgen kan verlichten, genieten van al het moois dat onze schepping ons nu te bieden heeft..
Maak eens een wandelingetje, deze meimaand, er is dan wel geen rozenkransgebed in onze kerk of bij de grot, maar bij Maria bent u altijd welkom. Het is een weldaad voor het hart. En gelukkig: er staan geen dranghekken!