Verslag van de eerste parochieavond na de brand op 20-11-2019 in Drieluik

Op woensdagavond 20 november zijn we in Drieluik bijeen geweest om steun bij elkaar te zoeken, maar vooral om de schouders eronder te zetten zodat we zonder kerk toch weer kerk kunnen zijn.
De opkomst was hartverwarmend: zo’n 100 personen vulden Drieluik! Op de uitnodiging stond de vraag om “je schouders eronder te zetten en je nek uit te steken”. De brand van de kerk blijkt een vuur in onszelf ontstoken te hebben, dat we graag willen inzetten om kerk te kunnen blijven.

We hebben aan de mensen laten zien hoe de lijnen binnen de kerk bestuurlijk lopen (pastor Marjo Hoogenbosch en voorzitter BCP Paul Wolvers), en wat er zoal in onze kerk gebeurt, waar extra handen nodig zijn en welke extra werkgroepen nodig zijn. Hiervoor heeft men zich in de pauze kunnen inschrijven.

Elke locatie heeft natuurlijk zijn eigen voors en tegens.

Omdat wij de lokaties in Hoogmade goed kennen, hebben Jeanne Borst, Suzan Nieuwenhuizen, Henk Brunt en ik, in samenspraak met Pastor Hoogenbosch, om haar te ontlasten, van advies te voorzien en de vaart erin te houden, onderzocht wat de mogelijkheden en onmogelijkheden van de diverse lokaties zijn.

Onderzocht zijn: Drieluik, de Schuur, Ter Does, PKN-kerk en de kerk in Rijpwetering. Van de inhoud en onze aanbeveling mocht ik op woensdagavond verslag doen. (met een microfoon in mijn rechterhand en een mega grote camera van Kruispunt in mijn linkeroor)

Deze zaken zijn onder andere onderzocht: hoeveel stoelen passen erin? kan er doordeweeks worden gevierd? wat zijn per lokatie de gevolgen voor onze kerkgemeenschap op korte en langere termijn?, is de klus om op en af te bouwen te groot of te klein voor de vrijwilligers? staan we in deze lokatie in onze kracht? kunnen we er zelfstandig zijn, zonder al te veel inspanning van mensen buiten onze gemeenschap?; moet het halfjaar-rooster, dat er al ligt tot 1 juli 2020, worden aangepast? zijn er mogelijkheden om kinder-neven-diensten te houden? is er een plek voor de liturgische spullen en – kleding? Intussen hebben we nog meer nagevraagd, zoals: mogen en kunnen een extra altaar-tafel en de piano blijven staan op betreffende lokatie? Onze aanbeveling is om, tot er weer een echte kerk is om in te vieren, op zondag in Drieluik te vieren; als er een volle kerk wordt verwacht, dient uitgeweken te worden naar de Schuur en voor andere doordeweekse vieringen naar de kerk van de PKN, aan de Does. Zowel het CCH als het PKN-bestuur vroegen ons bij herhaling: “wat hebben jullie nodig” en willen meewerken om dat te realiseren. Bij hen is geen bezwaar waardoor uitgeweken zou moeten worden naar Rijpwetering. Maar mochten mensen liever naar Rijpwetering gaan, daar is iedereen natuurlijk vrij in.

Na de pauze maakte pastor Hoogenbosch de plannen van het pastorale team bekend: namelijk dat we tot februari enkele keren in Hoogmade kerken, maar tussendoor toch in Rijpwetering. Spontaan ontstond een discussie die ongemakkelijk en soms heftig, maar wel voorzien was. Op de vragen kwamen geen steekhoudende noch bevredigende antwoorden, de strekking was steeds: ‘zo gaan we het doen”, of: “we weten niet of jullie dit vol gaan houden”. Ook wij steken onze hand daarvoor niet in het vuur, maar we hebben wel zeer veel vertrouwen! Wat valt er te verliezen? Uit reacties van andere kerken die hun kerk aan brand verloren, blijkt dat dichtbij op eigen plek kerken heel belangrijk is en nieuw elan geeft. Welke zekerheid wil je hebben? En heb je in februari die zekerheid wel? Uiteindelijk heeft pastoor Glas de discussie beëindigd door toe te zeggen, dat het pastorale team nog eens zal kijken naar het moment dat Woubrugge-Hoogmade weer definitief kan vieren in Hoogmade.

Intussen zijn de inschrijfformulieren gesorteerd en de inschrijvingen overtreffen de verwachtingen: als zovelen mee willen doen dan kunnen we het lang volhouden en dan kunnen we op korte termijn doen wat we voor de brand ook deden: kerkgemeenschap zijn in Hoogmade!

Cobie Wolvers