We naderen alweer het einde van het kerkelijk jaar. Een jaar waarin we samen leefden, vierden, ontmoetten en afscheid namen van mensen die ons dierbaar waren. Op Allerzielen herdenken wij hen. Niet alleen de mensen die ons het afgelopen jaar ontvielen, maar ook al die anderen van wie wij eerder afscheid moesten nemen en die wij nog zo missen.

Soms steekt zo’n gevoel van gemis ineens de kop op, op momenten dat je het helemaal niet verwacht. Je ziet een silhouet en meent even jouw geliefde te herkennen, wat helemaal niet kan. Dat weet je wel, maar je hart haalt soms rare trucjes uit met je verstand en het verdriet om je geliefde zit soms nog heel dicht onder de oppervlakte. Elk overlijden slaat een gat in het  leven. Bij een plotseling overlijden is de schok zo groot, dat het lang duurt, voordat je de draad van je leven weer op kunt pakken. Weg zijn al je toekomstdromen voor later, je moet alleen verder, maar hoe?  Er is ook niemand die je hierop het antwoord kan geven. Met vallen en opstaan zul je je weg in het leven weer moeten vinden.

Op Allerzielen zoeken we Gods nabijheid en vragen hem om kracht om het leven te leven zonder die ene, die zo gemist wordt. We gedenken alle overledenen in liefde en noemen weer hun namen. De nabijheid van al die anderen, die eenzelfde gemis ervaren, is goed. Je weet: je bent niet alleen. 

Daarom: u bent welkom, ook als uw verlies al veel langer geleden plaatsvond, maar het voor u nog voelt alsof het gisteren gebeurde.  In onze parochiekern vieren we Allerzielen op 1 november. We vieren samen, bezoeken de graven van onze geliefden om er een lichtje neer te zetten. Daarna is er de gelegenheid om elkaar te ontmoeten bij een kopje koffie.