Naar Rome wandelen … is niet zo heel lastig dacht ik. “Omnes viae Romam ducunt”: alle wegen leiden naar Rome, dus verdwalen doe ik niet. Dat de werkelijkheid iets ingewikkelder is werd me onderweg duidelijk. Een jaar of vier geleden kwam het in mijn gedachten: ik zou wel eens naar Rome willen lopen. Mijn vader en moeder zijn op 20 juni 1953 in Rome getrouwd, in de Sint Pieter. Negen maanden later werd ik in Langeraar geboren. Daar is het zaadje geplant.

En verder:

  • Het lijkt me boeiend om eens langere tijd alleen te zijn. Dit zal de enige periode in mijn hele leven zijn dat ik langere tijd alleen ben. Wie ben ik als er niemand kijkt?
  • Het gevoel vrij te zijn. Uiteraard geen werk, maar ook geen andere zaken dan de route, eten, slapen en gewoon er zijn.
  • Lange tijd achter elkaar alleen maar buiten in de natuur zijn lijkt me heerlijk.
  • En, het ritme van lang achter elkaar lopen te ervaren. Ik verwacht dat het verslavend werkt. Mediteren, lang mediteren.
  • Het voelt ook als spijbelen, als een ondeugende time-out. En ook al staat het me niet, ik laat lekker mijn baard staan.

Als voorbereiding trainde ik het afgelopen jaar bijna 1800 kilometer zodat ik op 07-07-17 met heel veel zin ben vertrokken. Natuurlijk voert het te ver mijn tocht helemaal te beschrijven. Gedetailleerde informatie is op mijn website martiniloopt.nl te lezen.

Een flink deel van het eerste gedeelte van mijn tocht heb ik tegenslag moeten overwinnen. Veel blaren en een ontsteking in mijn voet. Ook al deed het soms echt pijn, het is geen seconde in me op gekomen om te stoppen. Ik heb ervaren hoe sterk de kracht van de wil kan zijn.

Veel van wat ik me tijdens de voorbereidingen heb voorgesteld is uitgekomen. De omgeving werd alsmaar mooier. Prachtig is de natuur tijdens de Eifelsteig, van Aken naar Trier. Schitterend om na Konstanz door Zwitserland de Alpen in te lopen. Fantastisch om na de Alpen Italië te begroeten, ook al was het bar koud en regende het de hele dag.

Nog nooit heb ik me zo vrij gevoeld. Wildkamperen maakt het mogelijk de hele dag lekker te lopen zonder dat ik me zorgen hoefde te maken om een slaapplaats te reserveren. Ook merkte ik dat het eigenlijk weinig uitmaakt wanneer je eet. Er waren dagen bij dat er onderweg niets te krijgen was, gewoon omdat er geen plaatsen of restaurants waren. Met een zakje nootjes redde ik me uitstekend. En water is altijd te krijgen.

Op 16 oktober, na 100 dagen en 2600 kilometer kwam ik voldaan in Rome aan. In mijn laatste blog schreef ik: “Zo, ik ben er. Het moest er natuurlijk een keer van komen en vandaag is het zo ver. Vanmorgen was ik wat gespannen. Te vroeg wakker en dralen om uiteindelijk weg te gaan. Waarom weet ik eigenlijk zelf niet. Ik vind het fijn dat ik er ben en vind het ook wel genoeg zo. Ik loop langs drie belangrijke kerken. Uiteraard de Sint Pieter, dat voelt als bekend terrein. Ik ben er ooit in de buurt vandaan gekomen zonder er naar toe te zijn gegaan. Daarna ga ik naar de Santa Maria Maggiore en de Jan van Lateranen. Daar tegenover bevindt zich de Heilige Trap. De legende zegt dat de 28 treden afkomstig zijn uit het paleis van Pontius Pilatus, waarover Jezus op Goede Vrijdag gelopen heeft. Gelovigen betreden de trap op hun knieën.

En dan is het tijd om naar mijn adres te lopen in de gezellige wijk Trastevere. Bij verrassing loop ik langs twee Nederlandse dames. Ik hoor de een aan de ander vragen: “Waar kom jij vandaan?” De ander antwoordt: “Uit Ter Aar, Langeraar”. Hoe is het mogelijk. De cirkel is rond. Ik zie uit naar het weerzien met mijn vrouw Karin.“

Martien Robertz