Tradities worden geboren. Die van de Passion in de Claraparochie ontstond vier jaar geleden in Nieuwveen, waar het voor de eerste keer werd georganiseerd. Onze parochiekern was de vierde in de rij.

Op 25 maart was het zover. Een jaar lang voorbereidingen treffen, vergaderen, liedjes repeteren, foto’s maken en verwerken tot een mooie presentaties, toen we eraan begonnen leken we zeeën van tijd te hebben, maar wat gaat zo’n jaar snel voorbij. In de week, voorafgaand aan de uiteindelijke uitvoeringen, voelde je de spanning toenemen. Op dinsdag kreeg het koor voor het eerst de presentatie te zien en werd het verhaal erbij voorgelezen. Toen ontstond pas echt het idee: we gaan iets heel moois neerzetten. We zijn er klaar voor. Toen kwam vrijdag 23 maart en landden we met een ongelofelijk harde klap weer met beide voeten op de grond. Theo, de man van Gretine Luijben overleed plotseling als gevolg van een hartstilstand tijdens het mountainbiken. Wat doe je dan? In overleg met Gretine werd besloten om het door te laten gaan. Maar wat was het moeilijk. Tijdens het opbouwen op zaterdagmorgen was de sfeer bedrukt en tijdens de generale repetitie vloeide menig traantje. Het passieverhaal kreeg er een bijna tastbare dimensie bij. Alle teksten, alle afbeeldingen en liedjes kwamen met dubbele kracht binnen. Op zo’n moment is het goed om deel uit te maken van zo’n hechte club mensen, die al zo lang met elkaar optrekt en elkaars lief en leed deelt. De saamhorigheid was voelbaar.
Toen de zondag. Om kwart over één begon de kerk al vol te lopen om om twee uur stampvol te zitten. Wat volgde was een indrukwekkende uitvoering van de Passion. Beelden, verhaal en liedjes vormden een prachtig geheel, waar de toeschouwers ademloos naar keken en luisterden. “Ontroerend mooi!” was een reactie die we na afloop van verschillende kanten kregen. En zo hebben we het zelf ook ervaren. Geen applaus na afloop, een verzoek dat we vooraf deden aan de bezoekers, maar een simpele laatste bloemengroet bij het kruis, dat binnengedragen was door kosters en vrijwilligers. Zo hadden we het ons van tevoren voorgesteld: een ingetogen weergave van het verhaal, waarbij beelden en liedjes het verhaal aanvulden en versterkten. Het moment dat het kruis werd binnengedragen en de nagels in het hout werden geslagen, bezorgde menigeen een dikke laag kippenvel.
’s Avonds nog een tweede uitvoering. Ook deze keer zat de kerk vol en werd weer genoten door de aanwezigen.
De voldoening na afloop was groot, ondanks alle emoties leverde het koor een mooie prestatie.

De gebeurtenissen van de afgelopen week en de manier hoe daarmee omgegaan werd, lieten zien dat je in voor- en tegenspoed veel kunt bereiken als je elkaar vasthoudt in liefde.
Eén van de liedjes in de Passion zegt het ook: Alleen liefde is sterker. Zo hebben we het met elkaar beleefd